Ode aan de postbezorger, het succes van de zakelijke portretfoto.

Vrijdagmiddag. Het regent. Niet een beetje, maar echt flink. Dikke druppels kletteren op het raam.
Het geluid van de radio moet daarom een tikkie harder. Lekker nummertje wel, Shania Twain.

Ondertussen ben ik bezig met mijn cameratas in te pakken. Volgende week een zakelijke portretfoto maken. Zin in!

Camera: Check
Flitslampen: Check
Batterijen en geheugenkaartjes: Check.

Tien minuten later heb ik bijna alles, behalve het belangrijkste: een toffe achtergrond.

Dan gaat de bel. Ik race naar de voordeur.

Als ik opendoe staat daar een bedroevend natte postbezorger.

Geïrriteerd kijkt hij me aan. “Dit zijn toch geen pakketjes meer?!”

Ik stamel verontschuldigend dat ik dit op de fiets ook niet mee krijg – een keer gedaan, nooit meer.

Dan knipoogt hij naar me.

Aahhh, hij neemt me in de maling! Ik schiet opgelucht in de lach. “Dag postbode, bedankt!” Dan verdwijnt hij weer de regen in.