Selfies nemen, ik bak er niets van. Nee maar echt.

Het probleem begint al met mijn armen: Die zijn simpelweg gewoon té kort. Er mist zo’n 75 cm. 

Na enkele minuten hannesen heb ik het kader dan toch te pakken. Eindelijk ben ik zo ver om de ontspan knop in te drukken. Met de laatste kracht die ik in mijn inmiddels verkrampte hand heb knijp ik de ontspanknop in. Vol verwachting draai ik mijn telefoon om en wat zie ik: 

Onscherp.  

Niet ééntje, nee alle beelden zijn nog waziger dan je herinneringen na een avond stappen.

Bovenstaande riedel herhaalt zich. De frustratie bouwt zich op. 

Bij poging 2 is er eindelijk eentje scherp. Eentje. Er was dus weinig te kiezen. 

Goed. Ik lach leuk. De klant lacht leuk. Dat is mooi mee genomen. Maar wat ik wilde laten zien: De prachtige zon achter ons op de silo’s. Die is verdwenen in de overbelicht.

😫😫😫 Mine gûte. Ik geef het op. 

Ik ga gewoon weer doen waar ik goed in ben: Portretfoto’s maken van een ander.