De Amsterdamse feestavond

De Amsterdamse feestavond 
‘Zullen we hiernaartoe gaan?’, appt een vriendin. 

‘Amsterdamse feestavond! Met live-zangers, karaoke én diverse hapjes. Dresscode: rood-zwart’, kondigt de digitale flyer aan. 

In gedachten neurie ik Tulpen uit Amsterdam.
‘Doen!’, antwoord ik.

Een week later stap ik het buurthuis binnen. Pittoreske accordeonklanken klinken. Op de dansvloer zingt smartlappenartiest Lars een cover van Johnny Jordaan.
Een stel schuifelt de dansvloer op.

Zij: mid-50. Platinablond haar, rode off-shoulder glittertop en een zwarte nepleren broek. 
Hij: mid-50. Kaal met rode lurex pruik, afgetraind lichaam gehuld in een zwart Hazes T-shirt. 

‘Bij ooons in de Jordaaan…’, schalt het uit de speakers.

De Lurex Pruik laat zijn hand liefkozend over de nepleren broek glijden. 

‘…Waar de bloemen voor de ra-men staaan…’, klinkt het verder.

Haar armen hangen om de nek van de pruik. 

‘…En de Amsterdamse humor nooit verlo-ren gaaat…’

Ik loop naar de met ❌❌❌ vlaggetjes versierde bar voor twee biertjes.

‘…Zolang de lepel in de brijpot staaat…’

‘Vijfie, asjeblieft’, zegt de wat oudere barman met witte snor, terwijl hij twee 22 cl bierglaasjes voor me op de bar zet.

‘…We voelen ons verbonden met elkaaander…’

Ik hou mijn pinpas omhoog. De barman schudt nee. ‘Cash.’

‘…Want zit j’in de zorgen ooof in de ratsmodee…’

Cash? Wie betaalt er nog met cash? denk ik, terwijl ik in mijn pasjeshouder zoek naar verdwaald briefgeld. 
Tevergeefs. Geen muntje meer te bekennen.

Een man – eind 60, gepiercete oren, rood overhemd, zwarte jeans en westernlaarzen – schiet te hulp. Uit zijn broekzak vist hij een briefje van vijf.

‘…Dan helpt de een zoveel ie kan de aaander…’

De man steekt zijn hand uit, geeft me het briefje en steekt zijn hand opnieuw naar me uit. 

‘…So sijn de Jordanezen, ze leven met je mee.’

‘Gerrit, aangenaam.’
‘Joke’, reageer ik.

‘Bij ooons in de Jordaaan…’,  klinkt het weer.

Gerrit en ik raken aan de praat. Hij vertelt over de goeie ouwe tijd en over de veranderingen in zijn tuindorp, door alle nieuwe Amsterdammers. 

…De laatste accordeonklanken klinken…

Ik drink mijn biertje op en ga op huis aan. Terwijl ik door de Wognummerstraat loop, denk ik na over wat Gerrit zei. 

Ik ben zo’n nieuweling. Zes jaar woon ik er nu.

Ik ben gek op deze buurt. Ik hou van de mensen en vooral van de Oud-Amsterdammers. Die mij elke dag leren te luisteren. Open te staan voor elkaar en niet te oordelen. 
Want zij: 

Weten misschien het verschil niet tussen kennen en kunnen. 
Zetten je te kakken met hun humor.
Mopperen over alles. 
Maar altijd…

Staan ze voor elkander klaar.